Αγαπητοί συμπατριώτες. Οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε την κρητική καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου και κάποιοι από εσάς γνωρίζετε τη βαθειά μου αγάπη για το χωριό μας. Δυστυχώς τα τελευταία 3 χρόνια οι υποχρεώσεις που έχω αναλάβει, δε μου έχουν επιτρέψει την επίσκεψη στον τόπο μας. Το γεγονός αυτό όμως και το γεγονός πως κατοικώ, ζω κι εργάζομαι σε έναν άλλο τόπο δε θέλω να σας κάνει να πιστεύετε πως δεν αγαπώ την Κρήτη ή κουνάω επικριτικά το δάχτυλο. Τα τελευταία λίγα χρόνια, μία ηχηρή μειοψηφία έχει αντιστρέψει την εικόνα που είχε κάποτε η ελληνική κοινωνία για την Κρήτη κι από συνώνυμο της λεβεντιάς και της φιλοξενίας, πλέον θεωρείται από πολλούς ως τόπος ανομίας και ανέξοδου νταηλικιού. Δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε σε αυτό το γεγονός, γιατί δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα. Πρέπει όλοι οι κρητικοί να ενσκύψουμε στο πρόβλημα και να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή τη διαστρέβλωση της κρητικής κουλτούρας. Από πότε η λεβεντιά έγινε νταηλίκι; Από πότε η ρώμη έγινε σεξισμός; Πώς έγινε αυτό; Γνωρίζω πως ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μας είναι καθ' όλα ενεργός, γεγονός που δείχνει το μεράκι και την αγάπη των ανθρώπων για τον τόπο μας. Καλώ λοιπόν το Δ.Σ. του Συλλόγου, στα πλαίσια της δράσης του και σε συνεργασία με άλλους πολιτιστικούς συλλόγους του Μυλοποτάμου, να διοργανώσουν σχετική ημερίδα για τη διατήρηση και προβολή της κρητικής κουλτούρας διαβίωσης και τις προκλήσεις και τις στρεβλώσεις που μπορεί να αντιμετωπίζει εν έτει 2020. Καταλαβαίνω πως αυτό που ζητώ είναι ανέξοδο για εμένα καθώς μένω πολύ μακριά κι ασφαλώς δεν υποδεικνύω τρόπο δράσης, απλώς εκφράζω την αγωνία μου για φαινόμενα τα οποία στρεβλώνουν την εικόνα της Κρήτης και των κρητικών στην υπόλοιπη Ελλάδα και στον κόσμο. Ευχαριστώ πολύ.