ΤΟΥ ΓΟΥΜΕΝΟΥ Ο ΣΠΗΛΙΟΣ

Την εποχή που δρούσε ο Παλμέτης στο Στρούμπουλα (βουνό της περιοχής του Μέσα Μυλοποτάμου) παρατήρησε μια φορά ένα τούρκικο ασκέρι να έρχεται από μακριά. Κατάλαβε πως ερχόταν για να διαλύσει τους Επαναστάτες στο Μυλοπόταμο, που δεν εννοούσαν να ησυχάσουν. Έτρεξε τότε και ειδοποίησε τον Ηγούμενο της Μονής Χαλέπας, ο οποίος μάζεψε του καλόγερούς του και μάζεψε πολεμιστές από τα τριγύρω χωριά.

Μαζεύτηκαν στην είσοδο των Λινών (Χαράδρα της περιοχής) πηγαίνοντας προς το Ηράκλειο και περίμεναν τους Τούρκους. Η μάχη ήταν δύσκολη καθώς είχαν υπεροχή σε άντρες οι Τούρκοι. Ο Γούμενος πληγώθηκε και η μάχη χάθηκε. Οι άντρες τον πήραν και τον πήγαν σε μια σπηλιά κοντά στην Πετρόκουρτα για να τον σώσουν. Το τραύμα όμως ήταν μεγάλο και ο Γούμενος δεν άντεξε. Έκτοτε η σπηλιά πήρε αυτή την ονομασία. Η παράδοση αυτή προήλθε από πραγματικά γεγονότα.

Σύμφωνα με τον Βασίλειο Ψιλάκη η μάχη δόθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1867 στην ίδια θέση και την ονομάζει «Η μάχη του Αβδελιάρη (Αβδελαριά) [μικρό βουνό βορειοδυτικά του χωριού Καμαριώτη]». Ο Μιχάλης Παπαδάκης, δικηγόρος από το Ρέθυμνο, γράφοντας για την Ιερά Μονή Χαλέπας ονομάζει τη μάχη αυτή «Μάχη της Σκαφιδαράς».

Ηγούμενος ήταν ο Ιάκωβος Πλουμής από το Γαράζο που ναι μεν τραυματίστηκε στο δεξί μηρό αλλά δεν πέθανε. Ίσως, θέλοντας να δώσει μεγαλύτερες διαστάσεις ο λαός στο συμβάν, διαστρέβλωσε τον τραυματισμό και τον παρουσίασε ως θάνατο.